乞校正陸贄奏議進(jìn)御札子拼音版、注音及讀音：

文學(xué)家：蘇軾

qǐ jiào zhèng lù zhì zòu yì jìn yù zhá zi

乞校正陸贄奏議進(jìn)御札子

　　 chén děng wěi yǐ kōng shū，bèi yuán jiǎng dú。shèng míng tiān zòng，xué wèn rì xīn。chén děng cái yǒu xiàn ér dào wú qióng，xīn yù yán ér kǒu bù dǎi，yǐ cǐ zì kuì，mò zhī suǒ wéi。

　　臣等猥以空疏，備員講讀。圣明天縱，學(xué)問日新。臣等才有限而道無窮，心欲言而口不逮，以此自愧，莫知所為。

　　 qiè wèi rén chén zhī nà zhōng，pì rú yī zhě zhī yòng yào，yào suī jìn yú yī shǒu，fāng duō chuán yú gǔ rén。ruò yǐ jīng xiào yú shì jiān，bù bì jiē cóng yú jǐ chū。

　　竊謂人臣之納忠，譬如醫(yī)者之用藥，藥雖進(jìn)于醫(yī)手，方多傳于古人。若已經(jīng)效于世間，不必皆從于己出。

　　 fú jiàn táng zǎi xiàng lù zhì，cái běn wáng zuǒ，xué wèi dì shī。lùn shēn qiè yú shì qíng，yán bù lí yú dào dé。zhì rú zǐ fáng ér wén zé guò，biàn rú jiǎ yì ér shù bù shū，shàng yǐ gé jūn xīn zhī fēi，xià yǐ tōng tiān xià zhī zhì。dàn qí bù xìng，shì bù yù shí。dé zōng yǐ kē kè wèi néng，ér zhì jiàn zhī yǐ zhōng hòu dé zōng yǐ cāi yí wèi shù，ér zhì quàn zhī yǐ tuī chéng dé zōng hǎo yòng bīng，ér zhì yǐ xiāo bīng wèi xiān dé zōng hǎo jù cái，ér zhì yǐ sàn cái wèi jí。zhì yú yòng rén tīng yán zhī fǎ，zhì biān yù jiāng zhī fāng，zuì jǐ yǐ shōu rén xīn，gǎi guò yǐ yìng tiān dào，qù xiǎo rén yǐ chú mín huàn，xī míng qì yǐ dài yǒu gōng，rú cǐ zhī liú，wèi yì xī shǔ。kě wèi jìn kǔ kǒu zhī lè shí，zhēn hài shēn zhī gāo huāng。shǐ dé zōng jǐn yòng qí yán，zé zhēn guān kě dé ér fù。

　　伏見唐宰相陸贄，才本王佐，學(xué)為帝師。論深切于事情，言不離于道德。智如子房而文則過，辯如賈誼而術(shù)不疏，上以格君心之非，下以通天下之志。但其不幸，仕不遇時。德宗以苛刻為能，而贄諫之以忠厚；德宗以猜疑為術(shù)，而贄勸之以推誠；德宗好用兵，而贄以消兵為先；德宗好聚財，而贄以散財為急。至于用人聽言之法，治邊馭將之方，罪己以收人心，改過以應(yīng)天道，去小人以除民患，惜名器以待有功，如此之流，未易悉數(shù)。可謂進(jìn)苦口之樂石，針害身之膏肓。使德宗盡用其言，則貞觀可得而復(fù)。

　　 chén děng měi tuì zì xī gé，jí sī xiāng gào yán，yǐ bì xià shèng míng，bì xǐ zhì yì lùn。dàn shǐ shèng xián zhī xiāng qì，jí rú chén zhǔ zhī tóng shí。xī féng táng lùn pōmù zhī xián，zé hàn wén wèi zhī tài xī wèi xiāng cháodǒng zhī duì，zé xiào xuān yǐ zhì zhōng xīng。ruò bì xià néng zì dé shī，mò ruò jìn qǔ zhū zhì。fū liù jīng sān shǐ，zhū zǐ bǎi jiā，fēi wú kě guān，jiē zú wèi zhì。dàn shèng yán yōu yuǎn，mò xué zhī lí，pì rú shān hǎi zhī chóng shēn，nán yǐ yī èr ér tuī zé。rú zhì zhī lùn，kāi juàn liǎo rán。jù gǔ jīn zhī jīng yīng，shí zhì luàn zhī guī jiàn。chén děng yù qǔ qí zòu yì，shāo jiā jiào zhèng，shàn xiě jìn chéng。yuàn bì xià zhì zhī zuò yú，rú jiàn zhì miàn，fǎn fù shú dú，rú yǔ zhì yán。bì néng fā shèng xìng zhī gāo míng，chéng zhì gōng yú suì yuè。chén děng bù shèng qū qū zhī yì，qǔ jìn zhǐ。

　　臣等每退自西閣，即私相告言，以陛下圣明，必喜贄議論。但使圣賢之相契，即如臣主之同時。昔馮唐論頗、牧之賢，則漢文為之太息；魏相晁、董之對，則孝宣以致中興。若陛下能自得師，莫若近取諸贄。夫六經(jīng)三史，諸子百家，非無可觀，皆足為治。但圣言幽遠(yuǎn)，末學(xué)支離，譬如山海之崇深，難以一二而推擇。如贄之論，開卷了然。聚古今之精英，實治亂之龜鑒。臣等欲取其奏議，稍加校正，繕寫進(jìn)呈。愿陛下置之坐隅，如見贄面，反覆熟讀，如與贄言。必能發(fā)圣性之高明，成治功于歲月。臣等不勝區(qū)區(qū)之意，取進(jìn)止。